Merhaba !

 

Ahoy !

Teknede yaşamın benim için ne büyük bir mutluluk, duruma gözlemci olanlar içinse nasıl bir delilik olduğunu, bir kadın gözüyle çok ama çok uzun zamandır aklımın içinde kendi kendime anlatırken, hatta kendimi kendimle sohbet ederken buluyorum. Arada bir dinleyen bulursam, anlamadığını anlasam da kendimi karşımdakine anlatırken buluyorum. Ama asıl, aklımın arka planında bir blog sayfası açıp yaşadıklarımı anlatmak olduğunu biliyorum.

Selimiye, 2017 

Nihayet günü geldi ve sonunda kendi kendime konuşmak yerine kendimce yazmaya karar verdim.

Yelkenli Evim, teknede yaşama dair ne varsa bulabileceğiniz bir blog sayfası olma yolunda ilk adımını atmış bulunuyor:).

Teknede yaşam, seyir, tatil, misafir ağırlama, misafir olma, alışveriş, temizlik, yemek pişirme, gıda saklama, eşya düzeni, çamaşır yıkama, arkadaşlıklar, komşuluk, yardımlaşma, tembellik, kişisel bakım ve daha daha aklınıza gelebilecek her türlü ev halinizin ve sosyal yaşamınızın “marin” formunu ve teknedeyken, karadaki yaşamdan farklı neler olduğunu anlatacağım.

Kim oluyorum da tüm bunları anlatma yetkisini kendimde görüyorum !?

E denizi seviyorum :)

Tek başına sevmenin de yeterli olmadığını biliyorum! Bizimki karşılıklı sevgi..

Yelkenli ile ilk tanışmam 2008. İstanbul Kalamış Marina’da bağlı olan, 33 feet Bavaria’da geçirdiğim ilk gün ve gece. Tam tarihi hatırlamıyorum ama bir ilkbahardı. Hatta o günün bir de fotoğrafı var şu an Bodrum’daki evimizin duvarında, mavi-beyaz seramik bir çerçeve içinde.

Çocukluğumdan beri bulduğum her yüzer şeyin üstüne çıkıp denizde yol alma sevdama başka bir boyut kazandırdı o gün. Kumburgaz’da yazları babamın aldığı şişme yatak, simit, bot ya da ne bulursam üstüne çıkıp gitme çabalarım, komşunun ahşap sandalı ile annemin Baba Burun’a kürek çekerek beni gezdirmesi, sonrasında ise, ayağı suda yere değmezse panik atak nöbeti geçirebilecek arkadaşlarımı zorla deniz yatağına çıkarıp “bak çok güzel olacak, alıştırıcam seni, gezicez biz bu yatakla” diye çektirdiğim çileler, marketten alınma şişme botla Fethiye Ölüdeniz sahilinden Bozyiğit burnuna geçip, kayalıklarda botu patlatıp, ben bunu kardeşimle tamir ederim nasılsa diye omzuma yüklenerek, tek kol kulaç atmaya çalışarak geri dönme çabalarım, yetişkin olmaya başladıktan sonra arkadaşların teknesi ile seyirler,  Ayvalık’tan tirhandil kiralayıp, denize dair sadece kokona stil yüzmeyi bilen 5 kızla Midilli’ye yelken basmak, çalıştığım şirketin yelken kulübüyle eğitimlerin etrafında dolanmak ve daha pek çok denizde seyir maceram bir anda film şeridi gibi geçmişti aklımdan.

Hem yüzüyordu, hem ev gibiydi tekne.Evdeki gibi yatağı, mutfağı, banyosu tuvaleti vardı ama küçücüktü. Aslında kocaman bir dünyaydı.Patlar mı yolda diye endişelenmeye gerek yoktu. Hem denizdeydin tüm gün ve gece, hem de tuvaletin gelince, karnın acıkınca eve gitmek zorunda değildin. Yazlıkçı bir kız çocuğu iken sabah gözünü açar açmaz giydiğin bikinini gün batana kadar çıkarmadığın gibi, tüm gün mayonla da kalabilir, hatta yorgunluktan tuzlu tuzlu yatağa devrilebilirdin. Nereye istersen oraya gidip demir atar, demir attığın yer senin yazlığın olabilirdi. Sadece yazlık mı, kışlığın da olurdu eğer istersen.

Hiç bir fikrim olmadan o gün ve gece boyunca yelkenli teknede nasıl yaşanır, nasıl düzenlerim ben bu tekneyi diye hayaller kurdum.

Bana bu hayalleri kurduran aşk mıydı, deniz sevgisi mi, yoksa yelkenli mi hiç düşünmedim o gün, bugün bakınca diyebilirim ki, denk gelmesiydi hepsinin.

Denize doğmuş denizde büyümüştüm, nihayet denizde yaşayacaktım.

Teşekkür ederim Sevgilim, bugün yelkenli evimizde denizde yaşama dair notlarımı yazmaya başladım..

Bildiğim, öğrendiğim, sevdiğim, sevmediğim, anlamadığım, sorguladığım, yadırgadığım, hayran olduğum ve hayal ettiğim, şaşırdığım, üzüldüğüm, sevindiğim, gurur duyduğum ve utandığım, gayret ettiğim, hayret ettiğim kısacası denizde, yelkenli evimizde yaşadığım ve hissettiğim her şeyi paylaşmak üzere…

Denizin altında, üstünde, yanında, yakınında olmanız dileğiyle..

Yelkenli Evim ⛵